ปัญหาที่พบกันเป็นจำนวนมากในกลุ่มของเด็กและวัยรุ่นนั้นก็คือการติดเกม การติดเกมนั้นมีผลกระทบโดยตรงต่อการใช้ชีวิตประจำวันของแต่ละคนอย่างแน่นอน
ซึ่งส่งไปผลกระทบไปถึงร่างกายและสภาพจิตใจจนมีอาการป่วยทางจิตจนถึงขั้นต้องพบแพทย์เลยก็เป็นได้ เกมเป็นกิจกรรมที่ถ้าใครได้เล่นแล้วจะให้ความรู้สึกผ่อนคลาย สมองโล่ง เป็นสื่อที่ให้ความบันเทิงได้เป็นหลัก ช่วยในการเสริมสร้างความสุขในช่วงเวลาว่างได้เป็นอย่างดี
แต่หากการเล่นเกมมากเกินไปจากประโยชน์ที่ควรจะได้รับกลับกลายเป็นโทษ และทำให้เกิดปัญหาตามขึ้นมาในภายหลัง สำหรับการเล่นเกมจะถูกแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มผู้เล่นเกมทั่วไป และ กลุ่มผู้เล่นที่ติดเกม ซึ่งการติดเกมนั้นเป็นถือว่าเป็นปัญหา จะมีอาการป่วยทางจิตเวชที่ต้องได้รับการดูแลรักษา
เราจะมายกความแตกต่างให้เห็นว่า ระหว่างกลุ่มผู้เล่นทั่วไป และ กลุ่มผู้เล่นที่ติดเกม นั้นมีความแตกต่างกันอย่างไรบ้าง
กลุ่มผู้เล่นเกมทั่วไป
- จะสามารถควบคุมการเล่นเกมของตัวเองได้
- จะสามารถจัดเวลาในการเล่นเกมได้อย่างเหมาะสม
- มีวิธีการเล่นที่ไม่ไปรบกวนผู้อื่น และไม่ให้ส่งผลกระทบกับกิจกรรมในชีวิตประจำของตัวเอง
กลุ่มผู้เล่นติดเกม
- เล่นเกมมาจนเกินไปทำให้มีผลกระทบในการทำกิจกรรมอื่นๆในชีวิตประจำวัน
- จะมีความคิดแต่เรื่องเกม ไม่ว่าขณะนั้นจะทำกิจกรรมอื่นอยู่ก็ตาม
- ไม่มีความรู้สึกอย่างจะกิจกรรมใดๆนอกจากการเล่นเกม
- จะมีอาการหงุดหงิดง่ายมากกว่าเดิมถ้าหากระหว่างเล่นเกมมีสิ่งมาขัดขวางหรือรบกวน
- รู้สึกกระวนกระวาย อยู่ไม่เป็นสุขเมื่อรู้สึกว่าไม่ได้เล่นเกมในตอนเวลานั้น
- จัดสรรเวลาไม่เป็น เพราะต้องการจะเล่นเกมตลอดเวลา สามารถยกเลิกกิจกรรมสำคัญเพื่อนำเวลาในส่วนนั้นมาใช้ในการเล่นเกมได้
ปัญหาการติดเกมของเด็กและวัยรุ่นนี้เกิดขึ้นเพราะ เป็นช่วงอายุที่ต้องการความสนุก เมื่อได้ทำกิจกรรมที่สนุกมากๆจะรู้สึกว่าต้องทำมันอีกซ้ำๆ เพื่อจะได้มีความสุข แต่กลับกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่พบเห็น เด็กและวัยรุ่นนั้นเป็นวัยที่สมองยังถูกพัฒนาได้ไม่เต็มที่ โดยในส่วนของสมองด้านการยับยั้งชั่งใจ หรือ การใช้เหตุผล เด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้จึงต้องรักษาศักยภาพของสมอง
โดยการฝึกฝนและสร้างระเบียบวินัยให้กับตัวเองมากขึ้น ซึ่งจะต้องอาศัยความร่วมมือจากผู้ปกครองด้วย เพราะได้จะคอยให้คำแนะนำและคำเตือนอย่างเหมาะสม โดยการเข้าไปช่วยเขาช่วยจัดสรรเรื่องเวลาการเล่นเกม หรือดูเขาเล่นเกม
เพราะในกลุ่มเด็กบางคนถ้าปล่อยให้เขาเผชิญคนเดียวจะทำให้ยิ่งเอาความคิดตนเองเป็นที่ตั้งและไม่ยอมเชื่อฟังใครแม้กระทั่งผู้ปกครองเอง